Hoe werkt dat nou eigenlijk zo’n opstelling? Het is lastig uit te leggen, taal blijkt zoals eigenlijk altijd wanneer het over heel wezenlijke dingen gaat, tekort te schieten. ‘Begrijpen’ ook. Het valt me altijd op dat veel van de dingen die we moeilijk in woorden kunnen vatten, die we lastig met ons hoofd kunnen begrijpen, juist diep helende kracht in zich hebben. Stilte, verbinding, momenten van eenheidsbesef, harts-ervaringen, diepe gevoelens, ‘Waarheid’. Taal schiet vaak zo tekort, en kan tegelijk prachtig benaderen.

Juist het achterwege laten van duiding en ‘vast willen pakken’, maakt dat er in een opstelling gewoon kan Zijn wat er is, kan ontstaan, kan bewegen en vaak ook kan loslaten. In het werken met opstellingen speelt allereerst vooral het ‘laten zien’ wat onder de oppervlakte meespeelt een grote en verhelderende rol.

Het gaat dus niet zozeer over het verhaal dat we gemaakt hebben over ons leven, over (familie) verbanden en relaties en onze rollen en functies daarin. Het gaat dieper dan dat, over de onderstroom in relatie dynamieken tussen mensen. In gezinnen, families, vriendengroepen, werksystemen, in allerlei verbanden. Patronen die soms al generaties lang meereizen worden zichtbaar en bewust. Vanuit erkenning en bewustzijn ontstaat vaak ruimte voor een andere manier van verder gaan.

In opstellingen zoomen we uit, waarbij het individu blijkt te bewegen binnen bredere verbanden, waar het hele systeem een plek en een ruimte krijgt en heeft. Vanuit de context van uitzoomen kan er vaak worden ontward. Werken met het individu blijkt zo ook altijd werkend voor het gehele systeem te zijn. Omdat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn én aan dezelfde systemische wetten gebonden.

Ik probeer er dus vaak zo weinig mogelijk taal aan te geven, hoe het nou precies werkt en wat het eigenlijk is. Vooral omdat ik weet dat taal tekort schiet. Omdat er ingeplugd wordt op een dieper ‘wetend veld’ dat altijd beschikbaar en voorhanden blijkt. Als je nieuwsgierig bent, ben je natuurlijk welkom het zelf eens te komen ervaren. Na mijn eerste opstelling was mijn conclusie de volgende ‘Ik snap er geen snars van, en mán wat is dit helend’.

Gedichtje ‘Fluisteringen van het Wetend Veld’

Het wordt geweten
Het wil gezien
Gekend, Gevoeld
Gehoord Misschien

Mag ‘ik’ er zijn?
Vraagt het je zacht
’t Wat bij een ‘nee’
Geduldig wacht

En steeds maar weer
Zich presenteert
Het elke keer
Opnieuw probeert

Ben je al klaar
Dit aan te gaan?
Het fluistert wijs
‘Je kan het aan’

Wees maar niet bang
Of gewoon wel
Ook daar is niets mee mis
Weet dat je nergens heen hoeft

Dat alles er al is
En weet van mij, vanuit jouw kern, dat waar ‘ik’ licht op schijn
Ten diepste erg behulpzaam is, al doet het soms eerst pijn
Wat het nog zeggen wil is dit, een boodschap van jouw zelf;

Je bent veilig, lieve schat
Ik kom je niet bezeren
Ten aller diepste kom ik je
Thuiskomst in Liefde leren

Vanuit liefde voor het Al. De eenheid terugvinden waarin alles gekend, gezien, geweten en welkom is.